Në punë me BONEBRIDGE

Fëmijët e grupit të pemëve të kopshtit në Hollenegg janë ulur në takimin e mëngjesit. Një vajzë me flokët biond të kapura bisht është ulur në qendër të rrethit me sytë e saj të mbyllur. Në heshtje, një “bip, bip” i fortë tingëllon nga diku tek rrethi i takimit. Mësuesja e shkollës fillore Nathalie dhe kolegia e saj po lozin lojën “Zogu i vogël, si cicëron?” me fëmijët e kopshtit. Vajza me flokët biond të kapura bisht dhe me sy të mbyllura pyetet të gjejë se nga cili drejtim vjen cicërima e “zogut të vogël”.

“Pa butonin tim, do të ishte shumë e vështirë për mua me një detyrë si kjo” pohon mësuesja 26 vjeçare e kopështit. Ajo i referohet proçesorit të audios të sistemit të implantit të saj si një buton. Natalie ka lindur me atrezi tek veshi i saj i djathtë: Lapra e veshit të djathtë është shumë e vogël se sa e majta. Kockat e vogla tek veshi i mesëm në anën e djathtë janë gjithashtu të vogla dhe kanali i jashtëm i veshit nuk është i zhvilluar. Si rrjedhojë, ajo dëgjon vetëm 22 deri në 25 % tek veshi i djathtë – një humbje dëgjimi e njëanshme që është e vështirë për tu kompensuar me pajisjet konvencionale të dëgjimit.

Një zgjidhje për dëgjimin – gjithashtu për të rinjtë

Si pasojë e atrezisë së saj tek kanali i degjimit, Nathahli kishte një perceptim të dobët dhe me vështirësi kuptonte kur i flitej nga ana e djathtë. “Gjithmonë u siguroja që njerëzit që më flisnin të qëndronin në anën time të majtë. Gjithashtu, ishte e vështirë për të që të kuptonte në një ambient me zhurmë – dhe kjo është arsyeja pse ajo gjithmonë u ulte përballë mësuesve në shkollë.

“Doktori im në atë kohë thoshte: Ti nuk mund të bësh asgjë” thotë ajo duke ngrejtur supet. Por në atë kohë, ajo nuk mund ta imagjinonte veten që të pajisesej me një aparat konvecional dëgjimi. Ajo shpjegon përse: “ Nuk mund të bëja dot lidhjen, një aparat dëgjimi me një adoloshente. Me pulsantin tim, është ndryshe.”

Ajo pranoi “butonin” e saj 10 vite më parë. Atëherë ishte 15 vjeçe kur vajti për herë të parë me prindërit e saj tek dok. Alexander Gotschuli, tek Ordinanca e ORL-së në Deutschlandsberg. Ai e dalloi problemin dhe i sygjeroj një implant dëgjimi.

“Në muajin gusht, festova përvjetorin tim të dëgjimit”

Familja u drejtua në Spitalin Universitar të Innsbruck dhe u “mirëprit ngrohtësisht” që nga momenti i parë, siq përshkruan në retrospektivë përdoruesja e Bonebridge. “Kishte shumë për tu bërë” kujton Natalie vendimin e shpejtë nga prindërit e saj. Në atë kohë, ajo nuk kishte asnjë vërejtje serioze dhe sot ajo është shumë e gëzuar. “Ishte vendimi i drejtë dhe i rëndësishëm për mua. Ka një ndryshim të madh për mua duke dëgjuar me Bonebridge. Nuk mund të imagjinoj të bëj pa të.” Ajo dëgjon më mirë, i duhet të sforcohet pak kur dëgjon dhe mund të vlerësojë shqiptimin e saj më mirë tani.

Më herët, ajo mbante Amadé si një proçesor audio i jashtëm, forma e të cilit nuk të kujton me të vërtet një buton. Në fillim, Natalie e fshihnte atë pas flokëve së bashku me veshin e saj jashtëzakonisht të vogël. “Tani, nuk dua t’ja di vërtet.” Është pjesë e imja.” Sot, ajo e heq proçesorin e saj të audios ndonjëherë kur ndodhet vetëm në shtëpi. Pastaj papritmas kthehet qetësia në anën e djathtë: “Unë mund të tregoj ndryshimin menjëherë.”

BONEBRIDGE ofron siguri në komunitetin lokal.

Në rajonin e verërave Schilcherland ku ajo u rrit, një jetë e gjallë komunitare lulëzon. Më shumë se 30 organizata janë rregjistruar tek tregu i qytetit së bashku me një departament të zjarrfikëses dhe disa kore e grupe muzikore.

Natalie Faist ka qënë aktive në shoqëri që kur ishte e vogël: ajo filloi ti binte flautit në moshën tetëvjeçare dhe ka qenë anëtare e një grupi muzikor vendas që kur ishte adoleshtente. Ato performonin në shumë raste nëpër kisha dhe festivale folklorike. “Kur ne marshojmë, perceptimi im nuk do të ishte kaq mirë pa Bonebridge. Nuk do të isha kaq e sigurtë të luaja muzikë.”

Në fillim, përshtypja plotësuese mbi dëgjimin me implantin kur luaja muzikë ishte mjaft e panjohur. Si pjesë e grupit të tunxhit me tingujt të fortë, ndonjëherë zhurma bëhej e pakëndshme për të. “Kam pasur 3 programe të ndryshme dëgjimi. Gjithashtu, ishte një program veçanërisht i qetë për provat, e cila edhe pse ishte i zhurmshëm unë mund ta duroja .” Sot, ajo nuk ka e më nevojë atë. “Në një farë pike, thjesht harron ta ndryshosh. .”

“Unë nuk mund të punoja në kopshtin e fëmijëve pa BONEBRIDGE”

BONEBRIDGE e shoqëron atë që nga momenti kur ajo zgjohet në mëngjes dhe deri sa të shtrihet në darkë. E heq proçesorin vetëm për të notuar ose kur ajo shtrihet në divan për tu shplodhur. “Por pa butonin tim, me siguri që nuk mund të shkoj në kopësht në mëngjes!”. Ajo thotë që gjithmonë e kupton se sa i rëndësishëm është implanti i saj i dëgjimit në jetën e saj të përditshme me fëmijët kur duhet kur i duhet ta heqë atë për ti ndryshuar baterinë. “E dua punën time, por është gjithashtu edhe mjaft kërkuese. Pa Bonebridge ose pa dëgjim të mirë tek të dy anët e veshit – do të ishte shumë, shumë e lodhshme për mua.

Kur ajo zgjodhi karrierën e saj dhe filloi arsimimin e saj, ishte 14 vjeç në atë kohë dhe nuk e llogariste kufizimet e saja të dëgjimit. “Pa Bonebridge, gjithçka do të ishte një sfidë.” buzëqesh ajo në retrospektivë. Shumë situata mund të kishin një sfidë pa një implant. Ose të gjeje drejtimin nga vjen një tingull në një lojë ulur në një rreth me sytë e saj të mbyllura: kjo do të kishte qenë edhe shumë e vështirë gjithashtu.

Mësuesja e parashkollorit është veçanërisht e ndjeshme kur një nga fëmijët që kujdeset ka vështirësi perceptimin ose klasifikimin e karakteristikave të një tingulli. Një nga nxënësit e saj gjithashtu përdor pajisje dëgjimi. “Për momentin, jam personi i parë i kontaktit në shtëpi sepse unë mund të ndjej empati me mirë veçanërisht me të.”