برای افرادی که مشکل ناشنوایی یک طرفه دارند، راه حل‌های گوناگونی موجود است. نتایج از یک پژوهش در بیمارستان اتریشی Wels-Grieskirchen ممکن است به شما دراین انتخاب کمک کند.
مطالعات فعلی نشان می‌دهد: توانایی‌های ارتباطی افراد با کم شنوایی عمیق در یک گوش ("ناشنوایی یک طرفه") ضعیف‌تر از حد انتظار است. کمبود شنوایی جهت‌دار و درک گفتار محدود هنگامی که سر و صدا هست، بزرگترین اختلال به شمار می‌آید، که توسط یک جهت گیری فضایی محدود دنبال می‌شود. مطالعات، همچنین نشان داده است که افراد با ناشنوایی یک طرفه (به اختصار: SSD) احساس خودداری قابل توجهی در زندگی حرفه‌ای خود دارند. حتی استفاده از تلفن با گوش دارای شنوایی طبیعی ممکن است برای آنها مشکل ساز باشد.
انتخاب موقعیت ایده آل برای نشستن در یک جلسه یا کلاس، اولین قدم برای کاهش این چالش‌ها است، همانطور که استفاده از دستگاه های ارتباطی کمکی و شنیداری نیز این کار را می‌کند [1]. به عنوان یک راه حل دائمی، گرفتن یک دستگاه کمک شنوایی فنی و کامل باید در نظر گرفته شود. برای کاندیدهایی که ناشنوایی یک طرفه دارند، سمعک‌های CROS، سمعک‌های معمولی و ایمپلنت‌های شنوایی هدایت استخوان، علاوه بر ایمپلنت‌های حلزونی موجود هستند.
CROS - مسیریابی متقابل سیگنال
CROS ترکیبی از سمعک در گوش ناشنوا است که صدا را از این طرف می‌گیرد و سمعک دومی که صدا را به گوش شنوا منتقل می‌کند. صدا می‌تواند از طریق شیشه‌ها منتقل شود که این امر به لطف فناوری مدرن بدون سیم محقق شده است. این راه حل تمامی صدایی را که به گوش ناشنوا می‌رسد را برای او فراهم می‌کند. اگرچه، آنها نمی‌توانند مکان یابی کنند که صدا از کجا می‌آید. درک گفتار در سر و صدا متنوع است و به شرایط فردی بستگی دارد: اگر شریک مکالمه در کنار گوش ناشنوا باشد، ممکن است صدای او بهتر شنیده شود. اگر شریک مکالمه در کنار گوش شنوا باشد اما سر و صدا از طرف ناشنوایان ایجاد شود، فهم با راه حل CROS به سازش خواهند رسید.
کاربران اغلب مزایای مثبت این راه حل را از دست می‌دهند. مخصوصاً کودکان اغلب اوقات قبول نمی‌کنند که مجبور باشند از سمعک در هر دو گوش استفاده کنند. [2] سیستم‌های هدایت استخوان توسعه بیشتر سیستم‌های CROS می‌باشد.
استفاده از هدایت استخوان برای SSD
یک سیستم هدایت استخوانی در سمت گوش ناشنوا استفاد شده، صدا را می‌گیرد، به ارتعاش تبدیل می‌کند و به استخوان گیجگاهی جمجمه می‌رساند. جمجمه صدا را به گوش شنوا در طرف مخالف سر می‌برد. سیستم‌های هدایت استخوانی را می‌توان به سمعک‌های ویژه وایمپلنت شنوایی استخوان (bone-anchored) گروه بندی کرد. هر دو سیستم مزایا و معایب خود را دارند.
به طورکلی، این راه حل توسط انتقال سیگنال صوتی به گوش داخلی شنوا و شبیه سازی اثر CROS کار می‌کند، اما فقط با یک دستگاه شنوایی. اگرچه کاربران نمی‌توانند از شنوایی دو گوشه بهره مند گردند، بهبود شنوایی را گزارش می‌دهند: این کار به این دلیل است که تمام صدایی که وارد می‌شود به صورت دسته‌ای و تنها به یک طرف ارائه می‌شود.
ایمپلنت حلزونی برای بهبود شنوایی کامل در SSD
ایمپلنت حلزونی گوش (CI)، گوش داخلی غیرفعال را دور زده و ساختارهای عصبی عصب شنوایی را به طور مستقیم تحریک می‌کند. برای بهره‌مندی کامل از ایمپلنت حلزونی، توانبخشی شنوایی و برای کودکان، آموزش شنوایی زود هنگام با متخصص گفتار-زبان توصیه می‌شود.
برای کاربران کاشت حلزون با ناشنوایی یک طرفه، ممکن است مدت زمان بیشتری طول بکشد تا شنوایی مرکزی آنها بتواند به طور صحیح سیگنال صدا را درک کند. این بدین دلیل است که گوش شنوا کنترل تمامی کارهای شنوایی را بدست آورده‌است. در افرادی که طولانی مدت ناشنوایی یک طرفه دارند نواحی غشای مغز [3] ممکن است دوباره سازمان یافته باشند. این کار ممکن است فرایند توان بخشی شنوایی را طولانی‌تر کند. اگر توانایی شنوایی دوطرفه قبل از شروع ناشنوایی وجود نداشته باشند، تمرینات ویژه‌ای برای مکان یابی صدا و درک گفتار در سر و صدا توصیه می‌شود. مزیت بزرگ ایمپلنت حلزونی در مقایسه با سیستم‌هایی که از هدایت استخوانی استفاده می‌کنند، توانایی آن در بازیابی الکترونیکی توانایی شنوایی در گوش ناشنوا می‌باشد که در نتیجه زمینه‌ی شنوایی کامل دوطرفه را فراهم می‌کند.
مقایسه‌ی سیستم‌ها - پژوهش اول
در پژوهشی در سال 2015، کارشناسان کلینیک گوش و حلق و بینی در Wels-Grieskirchen (اتریش)، به سرپرستی پزشک ارشد، [4] Thomas Georg Keintzel، بیماران مبتلا به ناشنوایی یک طرفه با کاشت حلزون را با بیماران SSD که کاربر ایمپلنت شنوایی نیمه کاشتنی و استخوانی BONEBRIDGE مقایسه کردند. بیماران برای درک گفتار در سر و صدا و مکان یابی صدا مورد آزمایش قرار گرفتند. بهبود درونی کیفیت زندگی آنها با ایمپلنت در پرسشنامه ویژه‌ای ارزیابی شد.
نتایج نشان دادند که کاربران هر دو سیستم از بهبود درک گفتار در سر و صدا و افزایش کیفیت زندگی با ایمپلنت‌های شنوایی بهره‌مند گشتند. این پژوهش، تفاوت قابل ملاحظه ای در شنوایی جهت دار را مشاهده کرد، به طوری که کاربران ایمپلنت حلزونی به طور قابل توجهی امتیاز بیشتری نسبت به گروه ایمپلنت استخوانی شنوایی بدست آورده اند. هر دو گروه کیفیت زندگی به وضوح بهبود یافته‌ای را گزارش دادند.
تجربه‌ی بالینی
در هنگام انتخاب سیستم ایمپلنت برای بیمار، Thomas Keintzel توصیه به ارزیابی این موضوع می‌کند که آیا هدف فقط بهبود درک گفتار در سر و صدا است یا هدف شنیدن جهت‌دار و جهت گیری فضایی نیز هست. "
موفقیت در ایمپلنت Bonebridge برای کاربران SSD نیازمند شنوایی خوب در گوش طرف مقابل است. سعی در توانبخشی کم و بهبود آشکار درک گفتار در سر و صدا از مزایای Bonebridge است و محدودیت شنوایی جهت‌دار در مقابل آن است.
Thomas Keintzel توضیح می‌دهد که: "برای رسیدن به موفقیت با ایمپلنت حلزونی در SSD، شروع ناشنوایی نباید بیش از ده سال پیش باشد. بیماران باید مصمم به انجام توانبخشی باشند ولازم است که انتظارات واقع بینانه داشته باشند. اگر آنها این معیارها را بپذیرند، بیماران SSD با کاشت حلزون احتمال دارد که بهبودهای آشکاری را در درک گفتار در محیط های پر سر و صدا مشاهده کنند. بعلاوه، ممکن است شنوایی جهت دار آنها بازگردد و از جهت گیری فضایی بهبود یافته بهره‌مند شوند.
[1] Lieu J. E. C. ، مدیریت کودکان با کم‌شنوایی یک طرفه، Otolaryngol Clin N Am, 2015, http://dx.doi.org/10.1016/j.otc.2015.07.006.
[2] مانند 1
[3] به "تحقیق برای شنوایی خوب، سیستم‌های شنوایی قابل کاشت" مراجعه کنید - مصاحبه با پروفسور دکتر Andrej Kral، برگرفته از: Schnecke, edition 82, p. 11f, December 2013
[4] مقاله‌ی موجود در در گوش دادن تا خواندن، نسخه‌ی ویژه April 2015, p. 30ff را مشاهده کنید.
