گوش دهید و بازی کنید – یک ترکیب برنده برای آموزش شنوایی

از صدای جغجغه گرفته تا پیانو – تعداد آلات موسیقی بسیاری وجود دارد، اما برای اولین بازی‌های آموزشی شنوایی، اغلب استفاده از صداهای روزمره و بدن خود به عنوان منبع صدا کافی است.

اسباب‌بازی‌های پر سر و صدا مانند طبل یا پیانو، به قیمت خرد کردن اعصاب والدین تمام می‌شوند. با این وجود این نوع اسباب‌بازی‌ها به ویژه برای کودکان دارای مشکل شنوایی، مقدمه‌ای ارزشمند برای بازی‌های شنیداری و آموزش شنوایی هستند. علاوه بر بازی‌های آواز، فعالیت‌های مختلف بازی‌گونه‌ی دیگری نیز وجود دارند که می‌توان از آن‌ها برای ادامه‌ی این نوع بازی و آموزش شنوایی استفاده کرد. ما برخی از ایده‌های بازی را جمع‌آوری کرده‌ایم که خواهر و برادرهای کودک دارای مشکل شنوایی و یا کودکان محله نیز از آن لذت خواهند برد.

ارکستر آشپزخانه

به خصوص در مرحله‌ی ابتدایی شنوایی، برای کودکان جالب است که صداهای جدید را کشف کرده و به تنهایی آن‌ها را تولید کنند. چیزی که صدای جغجغه و یا طبل را بسیار جذاب می‌کند، داشتن کنترل بر روی صدای آن است. اما حتی برای کودکان کمی بزرگتر، جالب است که اشیاء روزمره را به سازهای کوبه‌ای تبدیل کنیم. به عنوان مثال، یک قلع برنجی خام به جغجغه تبدیل می‌شود، درب دو قابلمه تبدیل به چنگ می‌شوند، در حالی که یک قابلمه و یک قاشق چوبی یک طبل و سنج ساده می‌سازد. تمام ارکسترها را می‌توان به این طریق ایجاد کرد.

البته بدن ما نیز می‌تواند در کنار موارد ذکر شده به بازی بپردازد. وقتی کف می‌زنیم، انگشتانمان را محکم می‌فشاریم، پایمان را محکم می‌کوبیم یا صداهای متفاوتی را با صدایمان ایجاد می‌کنیم، چه صداهایی را ایجاد می‌کنیم؟

ساز را حدس بزنید

در حالی که شخصی با یکی از این سازها صدا می‌سازد، کودکان باید چشمان خود را ببندند. چه کسی می‌تواند حدس بزند این صدا از کدام ساز بوده است؟

شما همچنین می‌توانید از کفش‌های پاشنه بلند، چکمه‌های لاستیکی و دمپایی برای ایجاد صداهای متفاوت از کفش‌ها نیز استفاده کنید. فرزند شما باید حدس بزند که با کدام جفت کفش در اتاق قدم زده‌اید.

حافظه‌ی صوتی

ظروف بسته‌ی مشابه (تخم مرغ‌های پلاستیکی، ظرف بستنی و یا فنجان‌های دیگر) را جمع‌آوری کنید. دو ظرف را با مواد یکسان (برنج، رشته‌ی ماکارونی، سکه و ... پر کنید - هیچ محدودیتی برای تصور شما وجود ندارد.) مطمئن شوید که مقدار یکسانی را در هر کدام قرار داده‌اید. حال زمان بازی حافظه است! حدس بزنید چه چیزی داخل آن است!

یک نوت موسیقی پیدا کنید

در مقابل چشم فرزند خود یک نت موسیقی را بر روی سنتور، زیلوفون، پیانو و یا هر ساز صفحه کلید دیگری که دارید، اجرا کنید. فرزندتان نباید شما را تماشا کند. سپس به او اجازه دهید تا با آزمون و خطا آن آهنگ را پیدا کند. در ابتدا، فقط با چند کلید امتحان کنید، سپس می‌توانید دامنه‌ی احتمالی صداها را گسترش دهید و یا از فرزند خود بخواهید که ترتیب کوتاه صداها را حدس بزند.

صداهای شکار

همراه با کودک خود به یک تور برای کشف صدا بروید. در صورت امکان، از منبع صداها عکس گرفته و صداهای جالب را ضبط کنید. تصاویری را که گرفته‌اید در خانه چاپ کنید و همراه با هم به صداهای ضبط شده گوش فرا دهید. کودک باید تصویر را به درستی با صدا مطابقت دهد.

از طرفی، شما همچنین می‌توانید به تصاویر نگاه کرده و سعی کنید صداهای مربوطه را تقلید کنید.

آموزش شنوایی با پنجره‌ی باز

با فرزند خود بر روی زمین بنشینید و چشمان خود را ببندید. چه چیزهایی را می‌توانید بشنوید؛ به عنوان مثال، تراموا، جیک جیک پرندگان، قدم‌ها و یا صداهای بدن خود؟

کارآگاه صدا

از ضبط کننده‌ی صدا برای ضبط یک جمله‌ی کوتاه که توسط اعضای خانواده و دوستان صحبت می‌شود استفاده کنید. فرزند شما باید حدس بزند چه کسی صحبت می‌کند. در صورت تمایل می‌توانید عکس‌ها را نیز به بازی اضافه کنید.

جستجوی صداها

فرزند شما چشمان خود را می‌بندد. شما ساز نواخته و یا صدای دیگری می‌سازید. فرزند شما باید سعی کند شما را فقط با گوش دادن به صداها پیدا کند. همچنین شما می‌توانید یک ساعت زنگ‌دار و یا یک تلفن همراه زنگ‌دار را پنهان کنید تا کودک آن را بیاید. برای کودکان دارای شنوایی یک طرفه، این بازی بسیار دشوار است. با این حال کودکانی که از هر دو طرف می‌شنوند (توان شنیداری دو طرفه، حلزون کاشت شده در دو طرف و یا کودکانی که دارای سمعک و ایمپلنت هستند) با این بازی می‌توانند یافتن محل را تمرین کنند.

هنگام خواندن این مقاله، مطمئناً به سایر ایده‌ها و انواع دیگر بازی‌ها نیز فکر کرده‌اید، شاید بازی‌هایی که خودتان در دوران کودکی از انجام آن‌ها لذت می‌بردید. باید توجه کرد که کودک شما از چالش‌های بسیار آسان خسته نشود و یا تحت فشار کارهای بسیار دشوار قرار نگیرد. پس در ابتدا با تمرینات ساده شروع کنید و به محض تسلط کامل بر این تمرینات، دشواری بازی را به آرامی و به تدریج افزایش دهید.

از ایفای نقش معلمی و درمانگری اجتناب نمایید تا بازی را به یک جلسه‌ی آموزشی تبدیل نکنید تا کودک بتواند از بازی لذت ببرد. در عوض، نقش یک همبازی را بر عهده بگیرید: با کودک بازی کنید و اجازه دهید فرزندتان همان وظایفی را که شما به او می‌دهید بر عهده‌ی شما بگذارد. به این ترتیب یک برنامه‌ی آموزشی شنوایی ایجاد می‌کنید که برای کودک شما سرگرم کننده و مفید است!